Roczny kocyk pogodowy - Marzec

Zacznę od rocznego kocyka pogodowego, bo dziś jest czas na pokazanie

postępu prac z ostatniego miesiąca. Kocyk ten robię razem z dziewczynami z Diy.

Ostatnio temperatura prawie wcale się nie zmienia. Kilka dni tak około 3-4 stopni,

a pozostałe między 6 a 9 stopni, jednym słowem bardziej wiosennie niż zimowo było.

Stąd ten mój kocyk ma ciągle te same kolory, za dużo w nim urozmaicenia nie ma.

I mój drugi projekt, czyli okładka na zeszyt.

****************************

Dziś 8 marca, więc kobietki kochane, życzę wam wszystkiego co najlepsze.

Żeby nas panowie o nas pamiętali przez cały rok tak samo jak dzisiaj :)

Ja dostałam najpiękniejszy prezent jaki mogłam sobie wymarzyć.

Dostałam go od mojej kruszynki :) Zwierzątko walczyło ze wszystkich sił,

by być z nami w domku praktycznie zdrowym, stał się taki mały cud.

W piątek po ostatnich badaniach, lekarz stwierdził, że gdyby nie znał tego psa,

gdyby badał go pierwszy raz i gdyby nie był przy tym zabiegu, to w życiu by

nie uwierzył, że coś takiego w ogóle miało miejsce i że z pieskiem było tak źle.

Perforacja, która u pieska nastąpiła wewnątrz całkowicie się sama zasklepiła.

Wszystkie złe rzeczy, które były wcześniej widoczne na usg, praktycznie znikły.

Nie ma zapalenia otrzewnej, innych stanów zapalnych ani żadnych innych rzeczy,

które przy perforacjach zawsze występują. Powiedzieli, że praktycznie Intuś jest

zdrowy. I żadnej operacji nie będzie, bo kompletnie nie jest potrzebna, ani wskazana.
Owszem, będzie jeszcze przez jakiś czas pod stałą kontrolą lekarza, żeby się
upewnić, że na 100% nic złego się nie dzieje i dopiero potem odetchnę z ulgą.

Mieliśmy takie szczęście w nieszczęściu, że tydzień wcześniej wyszła ta bakteria.

Bo to najprawdopodobniej dzięki tym antybiotykom, które wcześniej przyjmował,

nie ma tych żadnych stanów zapalnych i dzięki temu żyje.

Jeżeli macie swoje zwierzaczki i je kochacie, to zwracajcie na nie bacznie uwagę.

Gdyby mnie nie zastanowiło dlaczego Intuś częściej się liże po siusiaku niż kiedyś,

a potem przegapiła moment dziwnego siusiania,  to prawdopodobnie, już bym pieska

nie miała. A tak, udało nam się to wszystko wcześnie wychwycić i zareagować.

********************************

Zawsze przyznaję się bez bicia, że mam "fioła" na punkcie mojego psiaka.

Od małego kocham psy miłością wielką, a Intusia największą, bo on jest taki

cały mój i oboje jesteśmy do siebie ogromnie przywiązani, wszędzie razem.

Tą miłość było widać nawet teraz w tą środę, kiedy zaprowadziłam Intusia na zabieg.

Przy mnie dostał narkozę i zasnął, ale gdy tylko Madzia (nasza Pani weterynarz)

powiedziała, że mam już iść, bo teraz Ona przystępuje do pracy, to ten uśpiony psiak

nagle się przebudził, zaczął się rzucać i piszczeć, bo jego ukochana Pani go zostawia...

Strasznie ciężki widok, serce mi się krajało, ale musiałam wyjść, bo co miałam zrobić.

Wyobraźcie sobie co przeżywałam, kiedy godzinę później usłyszałam przez telefon,

o ciężkim stanie psiaka i że jeżeli nie uda się tego opanować, to trzeba będzie go uśpić.

Nie chciałam go stracić i nie chciałam, żeby ostatnie co mój piesek zapamiętał to to,

że jego  Pani go zostawiła... To nie prawda, że zwierzęta są głupie i nic nie rozumieją.

One rozumieją znacznie więcej niż nam się wydaje, doświadczyłam tego nie raz.

Tak samo było teraz, kiedy Madzia zadzwoniła że jest już po zabiegu, że Intuś

będzie żył, że jest jeszcze w narkozie i będę mogła go odebrać za jakieś 3 godziny,

a póki co mam mu przynieść jego kocyk. Poszliśmy więc z Mężem go zobaczyć.

Gdybym nie widziała, to bym nie uwierzyła. Intuś jak tylko usłyszał nasz głoś, to

dosłownie wyczołgał się z tego posłania na którym leżał - pies w narkozie! a walczył

z całych sił, żeby tylko się do nas doczołgać. W takiej sytuacji już nawet nasza Pani

weterynarz pozwoliła zabrać nam go do domu, żeby tam się wybudził, przy nas.

Tutaj zdjęcie świeżo przyniesionego psiaka do domu, jeszcze w narkozie.

Jak go w tym kocyku owiniętego przynieśliśmy, tak leżał i się budził.

Samo wybudzenie trwało jeszcze kilka godzin. A w tym czasie zawsze któreś

z nas musiało być w pokoju, bo jak tylko wyszliśmy z niego oboje, to on znów

próbował się wyczołgiwać z legowiska, byle tylko być przy nas. A kiedy już się

wybudził i Mąż wziął go na spacer, to za chwilę dzwonił, że muszę się ubrać i do nich

dołączyć, bo Intuś beze mnie nigdzie nie chce iść. I tak spacerowaliśmy sobie w trójkę.

I niech ktoś mi powie, że pies nie rozumie. Jeszcze tak przez 2 dni Intus mnie pilnował.

Bylebym tylko nigdzie nie wyszła i go znów nie zostawiła... taki to mój kochany piesek...

Kochani bardzo, bardzo Wam dziękuję za Waszą modlitwę, trzymanie kciuków
za Intusia i za wszystkie Wasze słowa otuchy i wsparcia, jesteście super!